Chlamydia Trachomatis

Zakażenie bakterią Chlamydia Trachomatis było znane już w starożytności. Dopiero w XX wieku udało się ją poznać, odpowiednio diagnozować i leczyć.

kobieta chora na Chlamydia Trachomatis nad morzem


Podziel się na


Chlamydia Trachomatis to niepozorna bakteria jest naprawdę niebezpieczna – szczególnie dla kobiet planujących dziecko oraz przyszłych mam. Nieleczona, utrzymująca się infekcja może prowadzić do nadżerki szyjki macicy, zapalenia gruczołów Bartholina, zapalenia jajowodów, a nawet raka narządu rodnego czy bezpłodności. W okresie ciąży może powodować zakażenie wewnątrzmaciczne, a w konsekwencji przedwczesne pęknięcie pęcherza płodowego i poronienie.

Poznaj wroga

Chlamydia Trachomatis jest najczęstszym drobnoustrojem wywołującym infekcje żeńskich i męskich narządów płciowych, choroby układu moczowo-płciowego, i stany zapalne. Bakteria ta, po przedostaniu się do organizmu gospodarza, wnika do komórek, mnoży się i następnie przemieszcza drogą krwionośną. Chlamydia Trachomatis może powodować niebezpieczną chorobę – chlamydiozę.

Chlamydia Trachomatis atakuje zarówno kobiety, jak i mężczyzn, choć zakażenie jest znacznie częstsze w przypadku kobiet. Bakteria przenoszona jest głównie droga płciową, poprzez kontakt z zarażonym partnerem. Nie wyklucza się jednak zakażenia spowodowanego wspólnym używaniem przedmiotów higieny osobistej, toalety oraz częstymi wizytami na basenie. Szczególnie narażone na infekcję chlamydiami są osoby młode, aktywne seksualnie, zwłaszcza te, często zmieniające partnerów, współżyjące bez prezerwatywy, a także – stosujące doustne środki antykoncepcyjne.

kobieta chora na Chlamydia Trachomatis na ulicy

Objawy i konsekwencje

Zakażenie bakterią przebiega zwykle bezobjawowo (w 80% przypadków). W organizmie może ona przebywać przez wiele lat w stanie uśpienia. Jest tym samym niezwykle trudna do rozpoznania. W niektórych przypadkach widoczne są symptomy powstałej już infekcji.

U kobiet zarażenie Chlamydia Trachomatis powoduje objawy takie jak: częstomocz, ból i pieczenie podczas oddawania moczu, bóle miednicy, krwawienia miedzymiesiączkowe, upławy śluzowo-ropne, a także odczuwalny fizyczny dyskomfort podczas stosunków seksualnych. Utrzymująca się infekcja może doprowadzić do nadżerki szyjki macicy, zapalenia gruczołów Bartholina, zapalenia jajowodów (przydatków), a nawet raka narządu rodnego czy bezpłodności. Szczególnie narażone na niebezpieczeństwo ze strony bakterii są kobiety w ciąży. Zarażenie drobnoustrojem może bowiem spowodować u nich poronienie, przedwczesny poród bądź też hipotrofię płodu.

U noworodków mam zainfekowanych w ciąży bakterią może dojść do chlamydiowego zapalenia płuc, gałek ocznych czy też spojówek. U zarażonych mężczyzn zarażenie bakterią prowadzi do zapalenia cewki moczowej, najądrzy oraz gruczołu krokowego, a w konsekwencji do bezpłodności. Ze względu na szybkie rozprzestrzenianie się bakterii, istnieje ryzyko zaatakowania przez nią również innych narządów. Pojawiają się wówczas takie objawy jak: bóle brzucha, bóle stawów, spadek odporności, astma, objawy alergiczne, a także wady wzroku.

kobieta chora na Chlamydia Trachomatis nad morzem

Leczenie i profilaktyka Chlamydii Trachomatis

Jak mówią wyniki badań przeprowadzonych przez Instytut Matki i Dziecka w Warszawie, Chlamydią może być zakażonych ok. 45 tysięcy nastolatek i ok. 30 tysięcy młodych kobiet. Statystki są zastraszające – ok. 3 tysięcy spośród zarażonych pań może stracić szanse na urodzenie dziecka, 2,5 tysiąca może mieć problemy z donoszeniem ciąży, a 1,5 tysiąca z nich może spodziewać się poronień.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) rocznie w całej Europie Zachodniej odnotowuje się ok. 5,5 miliona zakażeń tą bakterią. Dlatego tak ważna jest profilaktyka i – w przypadku wykrycia infekcji – szybkie poddanie się leczeniu.

Leczenie infekcji spowodowanych Chlamydią odbywa się na drodze antybiotykoterapii. Partnerzy seksualni podlegają leczeniu równocześnie, gdyż w przeciwnym wypadku do zakażenia może dojść ponownie. Profilaktyka zarażenia Chlamydią Trachomatis polega na ograniczeniu liczby partnerów seksualnych, używaniu prezerwatyw i dbaniu o higienę. Testowi na obecność tej bakterii powinna się poddać – przynajmniej raz w roku – każda osoba aktywna seksualnie. Chorobę można stwierdzić w laboratoriach diagnostyki molekularnej robiąc badanie testem immunofluorescencyjnym lub enzymatycznym i pobierając wymaz z kanału szyjki macicy – u kobiet lub wymaz z cewki moczowej – u mężczyzn.