Laparoskopia jeszcze do niedawna była metodą mało znaną i rzadko praktykowaną.
W celu zbadania narządów jamy brzusznej odwoływano się do tradycyjnych metod operacyjnych, czyli cięcia brzucha – głównie okolic nadłonowych. Powstawały wówczas uszkodzenia naczyń, nerwów i tkanek, a pacjent zamiast skupić się na walce z chorobą, musiał poradzić sobie z dodatkowym bólem. Na szczęście obecnie nie trzeba już otwierać jamy brzusznej. Przeprowadza się zabieg laparoskopii, która jest metodą mało inwazyjną i bezpieczniejszą od tych stosowanych wcześniej.
Laparoskopia ginekologiczna -co to takiego?
Laparoskopia ginekologiczna jest operacją chirurgiczną przeprowadzaną w znieczuleniu ogólnym. Pozwala na zbadanie narządów jamy brzusznej za pomocą laparoskopu (tuby zaopatrzonej w system optyczny), a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, na dokonanie zabiegu. Przyczynia się do zdiagnozowania wielu chorób wewnętrznych, których rozpoznanie jest zwykle bardzo trudne. Obecnie jest to podstawowa technika diagnostyczno-zabiegowa w ginekologii.
Przygotowanie do zabiegu laparoskopii
Przed przystąpieniem do laparoskopii pacjentka musi zostać poddana wszelkim koniecznym badaniom, tak samo jak w przypadku każdej innej operacji. Należą do nich m.in.: morfologia krwi, wskaźnik krzepnięcia krwi, stężenie białka w surowicy, EKG i inne. Przed zabiegiem podaje się kobiecie ok. 1 litra płynów krwiozastępczych. Pacjentka podczas zabiegu znajduje się w znieczuleniu ogólnym.
Przebieg laparoskopii
Przed wykonaniem badania jamę brzuszną wypełnia się dwutlenkiem węgla. Gaz ma za zadanie unieść powłoki i rozepchnąć jelita. Następnie przez niewielkie nacięcie w pępku wprowadza się laparoskop. Jest to urządzenie zaopatrzone w metalową tuleję, wewnątrz której umieszczony jest zestaw optyczny, pozwalający na oglądanie wnętrza jamy brzusznej w powiększeniu. Dzięki laparoskopowi chirurg może obejrzeć organy wewnętrzne oraz zoperować je, gdy będzie to konieczne. Jeżeli operacja jest niezbędna, trzeba użyć jeszcze dwóch dodatkowych narzędzi, sam laparoskop nie wystarczy.
Dalsze czynności polegają na wykonaniu minimalnych nacięć (5–12 mm), zwykle tuż nad spojeniem łonowym, przez które wprowadza się narzędzia operacyjne. Po zakończeniu operacji zszywa się nacięcia i przechodzi do wybudzania pacjentki ze znieczulenia. Po laparoskopii kobieta przebywa pod obserwacją jeszcze dobę – celem takiej praktyki jest zapobieganie powikłaniom, nie tyle po samym zabiegu, co po znieczuleniu. Przeciwwskazane jest wtedy przyjmowanie jakichkolwiek pokarmów i płynów (tego wymaga stan po znieczuleniu ogólnym).
Cele laparoskopii ginekologicznej
Badanie to przeprowadza się w celu oceny budowy, stanu i położenia narządów wewnętrznych, zwłaszcza miednicy mniejszej. Dzięki laparoskopii rozpoznaje się wszelkie nieprawidłowości w narządach płciowych, takie jak: zrosty, torbiele, mięśniaki, guzki i poddaje się je leczeniu. Sprawdza się również drożność jajowodów. Laparoskopia jest przede wszystkim metodą leczenia niepłodności, a także jedynym zabiegiem mogącym potwierdzić endometriozę. Poza tym zabieg ten stosuje się również, by zdiagnozować ciążę pozamaciczną.
Skutki uboczne operacji
Laparoskopia jest metodą bardzo mało inwazyjną, dlatego powikłania po niej pojawiają się bardzo rzadko (mniej niż 1%). W skrajnych przypadkach mogą wystąpić: uszkodzenia tkanek (spowodowane wprowadzeniem do wnętrza ciała urządzeń), odmy (ze względu na użycie dwutlenku węgla), krwawienia pooperacyjne, przepukliny brzuszne oraz kłopoty anestezjologiczne, związane z wykorzystaniem znieczulenia ogólnego. Są to jednak bardzo rzadkie przypadki.
Zalety laparoskopii
Podstawową zaletą laparoskopii jest możliwość dokonania zabiegu bez rozległego rozcinania powłok brzucha (czyli inaczej niż w przypadku tradycyjnej operacji). Poza tym blizny po zabiegu są prawie niewidoczne, co jest korzystne z kosmetycznego punktu widzenia. Zaletą tej metody jest niewątpliwie możliwość ruchu zaraz po przebudzeniu. Ponadto laparoskopia znacznie skraca czas rekonwalescencji. Największą jej zaletą jest jednak rozpoznawanie bardzo trudnych do zdiagnozowania (przy pomocy innych metod) schorzeń.