Felietony

Urodziłam dziecko - zostałam mamą.

Urodziłam dziecko.

Zostałam mamą.

Mała istotka w jednej chwili wywróciła moje życie „do góry nogami". Wszystko zaczęło wyglądać inaczej. Zupełnie jakbym nagle znalazła się w obcym kraju bez bagażu, przygotowania do podróży, paszportu. Przekroczyłam granicę i nie mam już możliwości powrotu.

A mój mąż ... jego życie wciąż toczyło się dawnym rytmem. Nie musiał rezygnować z pracy, kariery, chować do szuflady własne ambicje i zamieniać je na zmienianie pieluch kilkanaście razy na dobę. Dziecko stało się dodatkiem do jego ówczesnego życia, a nie jego głównym wypełnieniem.

Umierałam zazdrości. Zazdrościłam mu:

• Spotkania z innymi dorosłymi ludźmi,

• Możliwości delektowania się smakiem kawy, a nie łykania jej w pośpiechu między przewijaniem a kolejnym karmieniem,

• Nie słyszenia płaczu,

• Możliwości spokojnego sikania,

• Rozmów z ludźmi nie tylko o kupkach i bolących piersiach,

• Czystego, eleganckiego ubrania, bez resztek zasuniętego mleka i dziecięcych wymiocin,

• Możliwości myślenia dłużej niż 5 min. tylko o sobie,,

• Słyszenia własnych myśli niezakłócanych ciągłym płaczem noworodka,

• Swobodnego chodzenia, a nie dreptania na paluszkach aby przypadkiem nie obudzić dziecka,

• Dwóch rąk używanych do jedzenie ( ja nieustannie przy najmniej jedną zajętą mam dzieckiem),

• Spokojnego czytania gazety przy kawie,

• Starych znajomych niezależnie, czy mają dzieci czy też nie,

• Załatwiania się przy zamkniętych drzwiach toalety,

• Wyjść i powrotów do domu

• Ludzi, który patrzyli na niego nie tylko przez pryzmat rodzicielstwa.

On oczywiście zazdrościł mi SIEDZENIA w domu.

Ciekawe, czy zamiana ról pomogłaby nam się lepiej zrozumieć?